Pamiętam, jak po urodzeniu drugiego syna pierwszy raz wybrałam się na zakupy spożywcze. I to uczucie, jednak chyba to przeżyję, dam radę oddycham.
Bardzo cenie sobie wolność i niezależność, i gwałtowna utrata dwóch moich wartości jednocześnie była dosyć bolesna.
Jeszcze wczoraj byłam aktywna mamą 5-latka. Robiłam tysiąc rzeczy i świetnie sobie radziłam. Pracowałam i studiowałam, niespełna rok wcześniej obroniłam pracę magisterską. I nagle klops. U mnie ten kochany klops był starannie zaplanowany
i wyczekany. Jednak przyznam szczerze trochę mnie przerósł. Junior nie wpisywał się w schematy, nie pozwałam nic planować. Wrzeszczał bez opamiętania o każdej porze dnia i nocy, i nikt poza mną nie był w stanie go uspokoić. Powiem więcej czasem nawet mi się to nie udawało. Wszystkie rytmy, kołysanki, zwyczaje tak starannie zaplanowane brały w łeb. Wizja cudownego macierzyństwa z dwójką dzieci, aktywną mamą i pracującym w delegacjach tatą odpływała w niebyt. Czułam jak z każdym dniem tracę siły, bałam się jak sobie poradzę, gdy mąż znów wyjedzie do pracy. Zaczęłam czuć się coraz bardziej samotna. Świat pędził do przodu, każdy miał swoje sprawy, a ja spędzałam kolejny dzień pomiędzy sypialnią i kuchnią. Drugi poród był bardzo ciężki, więc okres połogu i powrotu do zdrowia też do łatwych nie należał. I po tych trzech tygodniach, które w mojej głowie urosły do wymiaru nieskończoności, nastał cudowny dzień. Starszy syn był w przedszkolu młodszy usnął smacznie
i stwierdziłam, że dzisiaj sama pojadę na zakupy, chociaż nie wiem, czy czegoś naprawdę brakowało. Mąż został z juniorem, a ja ogarnięta wyruszyłam w drogę.
To było jak oddech po nurkowaniu, jak łyk wody po maratonie. Pamiętam to do dzisiaj muzyka w radio i wiatr we włosach. Całe 7 minut jazdy samochodem.
Najważniejsze jednak, że dało mi to nadzieję, że jeszcze tak będzie, jeszcze będę tylko sobą.
W sklepie spotkałam swoją koleżankę, też mamę i po powitaniu nie usłyszałam „jak sobie radzisz”, „jak się czujesz” tylko od razu krótka piłka, albo kosa pod żebra „ty nie pracujesz, ty teraz siedzisz w domu”. Tak mi się chciało powiedzieć kobieto wszystko można powiedzieć, ale nie to, że siedzę. Ja jeszcze miesiąc temu nie wiedziałam, że można mieć tyle obowiązków
i żyć.
Wiecie jak się poczułam: jak nikt, jak człowiek całkowicie bez wartości. Przepadły fakultety, doświadczenie zawodowe, osiągnięcia. „Teraz nic nie robisz„,  kobieta – kobiecie, matka-matce. Za co? Po co?
Usłyszałam to zdanie w swoim życiu jeszcze kilkakrotnie co ciekawe nigdy z ust mężczyzny. Dlaczego my kobiety w tak brutalny sposób, w tak trudnym momencie życia dla innej kobiety, bywamy tak okropne? Przecież każda z nas, która jest mamą wie, że to nie było łatwe, przestawienie całego życia w jednym momencie, zrezygnowanie z wielu rzeczy, na początku nawet swoiste zrezygnowanie z siebie. Zastanawiałam się, po co te słowa padły, co miały na celu. I w końcu zrozumiałam, że to nie było o mnie, a o sobie, o swoich bolączkach, stresach, niedoskonałościach, o swojej bezsilności, lęku, stracie.
Nadrabianie swoich niedoskonałości kosztem innych jest po prostu słabe.
Każda z nas inaczej przeżywa macierzyństwo, inaczej się w nim odnajduje, nawet przy kolejnym dziecku pojawiają się inne emocje, stresy, radości.
Dziewczyny dajmy sobie wsparcie, nie oceniajmy innych mam. Jeżeli mamy możliwość, powiedzmy prawdę, że w tej beczce miodu jest też łyżka dziegciu.  Bądźmy ze sobą, a nie przeciwko sobie. Dajmy prawo innym układać życie według własnych zasad. Jeżeli któraś mama chce poświęcić się tylko macierzyństwu ma takie prawo. Jeżeli natomiast chce godzić to z pracą zawodową to też jest ok.